Krystyna, plik Excel i zawód życia (branża – księgowość)

Krystynę poleciła mi znajoma:
– Zrób z nią coś dobrego. Ona się marnuje.

Krystyna miała 51 lat, była główną księgową w spółce z o.o. przez 13 lat, znała systemy, znała przepisy, znała swoje miejsce w Excelu.
Ale… właśnie została zwolniona. Nowy zarząd – młody, ambitny, „szukamy synergii” – przyszedł z własną księgową i nie pytał, czy ktoś chce odejść. Po prostu „czekaliśmy na ten moment, pani Krystyno”.

Rozmawiałyśmy długo. Krystyna miała klasę i poczucie humoru typu „zrobiłam całą amortyzację, a jeszcze mnie bawią memy o PIT-5”.
Powiedziała tylko jedno:
– Nie szukam pracy, żeby „gdzieś być”. Chcę robić coś konkretnego i nie czuć się kulą u nogi. Nie muszą mnie głaskać, ale niech nie wbijają szpilek.

Znalazłam firmę: średniej wielkości grupa kapitałowa, potrzebowali głównej księgowej. Szukali długo, nie mogli znaleźć kogoś, kto byłby jednocześnie dokładny i komunikatywny. Wysyłałam im Krystynę z dużą nadzieją.

Rozmowy? Świetne.
Zadanie rekrutacyjne? Zrobione perfekcyjnie.
Właściciel firmy po spotkaniu powiedział:
– Mamy to. Ona będzie naszym filarem.
A ja pomyślałam: „Uff, to będzie dobry koniec tej historii”.

Ale tydzień później zadzwoniła Krystyna.

– Muszę odmówić.
– Ale dlaczego?
– Bo nie dam rady wejść drugi raz do świata, w którym wszystko trzeba tłumaczyć, a potem i tak ktoś w Excelu coś skasuje i uzna, że to „dziura w systemie”.

Powiedziała, że chce spróbować doradztwa – indywidualnie. Bez zarządów, bez młodych tygrysów, bez wyścigu.
– Może zarobię mniej, ale odzyskam siebie. A to kosztuje więcej niż faktura VAT.

Zgodziłam się. Czułam lekki zawód – bo była idealna. Ale też… szacunek.
Nie każda historia kończy się zatrudnieniem. Ale każda – dobrze poprowadzona – kończy się decyzją, za którą kandydat stoi z podniesioną głową.

A czasem to jest ważniejsze niż happy end.