Spedytorka Kamila i ładunek nieoczekiwanej satysfakcji

Gdy Kamila zgłosiła się do mnie, miała dość.
Dość maili pisanych caps lockiem, dość nocnych telefonów w sprawie zgubionej palety gipsu, dość szefowej, która używała wyrażenia „ogarniasz to, nie?” jako głównego stylu zarządzania.

Kamila była doświadczoną spedytorką – świetna logistyka, znała mapy lepiej niż Google, miała umiejętność wyczuwania awarii tira na odległość 500 km. Ale była wypalona.

Klient z kolei – firma rodzinna, bardzo ogarnięta, ale po trzech spalonych rekrutacjach już zrezygnowany.
„Chcemy kogoś, kto wie, że Słowacja to nie Słowenia i że paleta nie teleportuje się przez granicę.”

Daję im Kamilę.
Rozmowa poszła nieźle. Potem test – rozwiązany w 15 minut, gdzie deadline był 60.
Klient pisze:
„Czy to możliwe, że ona ma umysł Excela i serce do ludzi? Bo my jesteśmy zakochani.”

Kamila pracuje tam do dziś. Ma swoje „miejsce w lodówce” i dostała własną strefę ciszy – „żeby nikt nie przeszkadzał w ogarnianiu rzeczy niemożliwych”.